166. 797, Charles Bezie



  • Genre: Schilderij.
  • Afmetingen: 30 x 22 cm.
  • Creatie: 1993.
  • Medium: Olieverf op linnen/doek.
  • Stijl: Geometrische abstractie.
  • Verworven: 2003 Koop.

Lijnen, banen en banden worden als het ware over, onder en op elkaar geweven volgens een vooraf uitgedachte werkwijze. Hierdoor ontstaat, alleen maar met gebruikmaking van verf, een reliëf van vlakken die hoger en minder hoog zijn al naar gelang het aantal verflagen. ”In de eerste jaren van mijn geometrische periode waren de lijnen heel precies met een trekpen getekend. Sinds 1981 is de lijn verbreed tot een baan die ik maak door de verf met een mes aan te brengen tussen twee evenwijdig aangebrachte stroken tape (die later weer verwijderd worden). Na het drogen word de werkwijze herhaald in andere richtingen en tenslotte wordt baan voor baan met behulp van een platte borstel structuur aangebracht om de reflectie van het licht zo optimaal mogelijk te laten zijn”.

Op de Art Rotterdam liep Jan Verhoeven bij Galerie de Vierde Dimensie de stand binnen. Vrijwel direct werd zijn oog getrokken door dit kleine werk van Bezie. Het had voor hem eenzelfde overtuigingskracht als een werk van 3 x 6 meter van Erik van der Grijn. Het moest dan ook direct mee naar huis.

Net als Bach een componist was die met wiskundige principes intuïtief werkt is Bezie een geometrische kunstenaar die strenge theoretische principes hanteert maar tegelijk ook zich laat leiden door zijn intutie. Zelf zegt hij daarover: “Ik zie dat de baan aldoor breder is geworden en het oppervlak in bezit neemt, en dat dat bijna buiten mij om gebeurd. Hiermee is aangetoond dat buiten het vooraf door mij uitgedacht plan voor een schilderij er ook een verborgen aandeel is dat intuïtief en onbewust is ontstaan en dan men pas ontdenkt wanneer men na een lange periode weer naar het werk kijk. Al heb ik in bepaalde periode een bepaald systeem gebruikt dan is het toch heel vaak het resultaat van intuïtie”.


Comments are closed.